Zweterige nachtclubs, zonovergoten festivalweides, iconische concertzalen, de obligatoire hoeveelheid bier - en zweetpartikels, en dan die ene magische momentopname; dit voorjaar dompelt het Wildgroei-traject jong talent onder in de wonderlijke wereld van nightlife - en concertfotografie. Dankzij het deskundige advies van twee topcoaches – Annika Wallis voor nightlife-fotografie en Lucinde Wahlen voor concertfotografie – ontwikkelt zich zo een nieuwe lichting beeldenstormers in de do(nkere) ka(mer) van De Serre. Licht uit, camera in de aanslag, wait for it. Flits!
Annika Wallis
▪ Bachelor in de Audiovisuele Kunsten, specialisatie Cinematografie, RITCS Brussel
▪ Tweede camera-assistent
▪ Freelance fotograaf; Omer, Forty Five, e.a.
▪ Branding Listen Festival
▪ Camera-assistent, ‘Surviving Jeffrey Epstein’, e.a.
▪ ‘Nachtuil’ en (nightlife-)fotografe bij De Serre
Een korte denkoefening: “Wat als de in Siciliaans-Maasmechelse kolensmeer omhulde techno van Cellini enerzijds en de meedogenloos razende postpunk/no wave van Whispering Sons anderzijds met elkaar verweven zouden worden?” Dat het overweldigend zou zijn, staat buiten kijf. Een samenwerking zit er daarentegen (helaas, maar het ballonnetje is opgelaten!) misschien nog niet onmiddellijk in, maar de kiemen liggen dichter bij elkaar dan we denken. Naast het feit dat Whispering Sons en Cellini ongemeen voortreffelijke muziek uitbrengen, is er nog een gegeven dat hen bindt. Enfin, het zijn er eigenlijk twee: nightlife-fotografe Annika Wallis en concertfotografe Lucinde Wahlen, de hoofdcoaches – driewerf hoera! – van het huidige Wildgroei-traject van De Serre.
De ene – Wallis – tourde onder andere in 2021 samen met Cellini doorheen Latijns-Amerika, de andere – Wahlen – is de vaste concert - en huisfotograaf van Whispering Sons. Beiden leggen die betoverend uitzinnige momenten vast die gedurende urenlange dansmarathons of explosieve liveshows geheel uit het niets kunnen ontstaan. Beiden coachen dit jaar de audiovisuele hemelbestormers van Wildgroei. “Mag ik het zeggen? We zijn nu al ongelooflijk trots op wat die negen Wildgroeiers hebben neergezet,” glundert Wallis, “We kijken nu al verschrikkelijk hard uit naar de expositie van hun werk eind mei.”
Lucinde Wahlen
▪ Muziekmanagement, PXL
▪ Concert - en huisfotograaf, Whispering Sons
▪ Freelance fotograaf, VI.BE
▪ Freelance fotograaf; Ancienne Belgique, Trix & Botanique
Theorie, falende leeuwen en netwerken
U leest het goed. De eindbestemming van Wildgroei is exposeren, maar de overkoepelende doelstelling(en) is/zijn beduidend breedgeschouderder. Drie maanden lang leren de deelnemers de kneepjes van het vak en diepen ze hun kennis uit, professioneel bijgestaan door Wallis en Wahlen. Van het absolute, theoretische beginpunt, langs portret - en press-shoots, doorheen workshops ‘digitale fotobewerking’, tot de werkwijze in de van licht ontnomen doka; onder begeleiding van de coaches beoogt Wildgroei de haarscherpe ontwikkeling van de vaardigheden, goesting en technische bagage van de deelnemers.
“De doelstelling is tweeledig: enerzijds kunnen ze onze tips, ervaring en feedback ter harte nemen en met ons in discussie gaan. Anderzijds is het de bedoeling dat ze tijdens dat drie maanden durend parcours ook aan “veldwerk” doen, en dat we hun het zelfvertrouwen kunnen geven om de sprong in het ongewisse te maken” benadrukt Wahlen, “De theorie op een praktische manier inzetten, dat is cruciaal.” Daar treedt Wallis haar medecoach onmiddellijk in bij: “We willen hen voor de leeuwen gooien. Dat is en blijft de efficiëntste manier om dit vak in de vingers te krijgen. Je moet oefenen, doorzetten, creatief omspringen met onverwachte gebeurtenissen, en omgaan met druk, met stress, met een mensenmassa of met wispelturige artiesten.”
“Nightlife - en concertfotografie is een kwestie van netwerken.”
Met onder andere oefensessies in de Muziekodroom en De Serre zelf biedt het Wildgroei-traject de deelnemers unieke kansen om hun camera in de arena te hanteren. Zelfs in iconische muziektempels als de Brusselse Ancienne Belgique kunnen ze terechtkomen. “Onlangs moest ik – wegens een overdrukke agenda – een shoot in de AB links laten liggen. Wat doen we dan als coach? Iemand van Wildgroei daarheen sturen mits toelating van de concertzaal zelf”, glimlacht Wallis, “Dergelijke kansen proberen we als coaches ook op tafel te smijten. Nightlife – en concertfotografie zijn immers een kwestie van netwerken, op je bek gaan en vervolgens de koe opnieuw bij de hoorns vatten”, gaat Wahlen verder.
Zowel Wallis als Wahlen onderstrepen het belang van die laatste zaken, netwerken en falen, en geven ook aan dat ze die twee elementen tijdens Wildgroei herhaaldelijk aanhalen. “Leg die connecties, profileer jezelf, toon je werk, spreek (on)bekenden aan, dwing je geluk af – en faal keihard!”, lacht Wallis. “Een geheugenkaart die er tijdens een – niet nader genoemde – festivalopdracht de brui aan geeft terwijl je nog een hele avond moet fotograferen? Yep, dat is mij overkomen, één keer. They weren’t happy, maar dat hoort er nu eenmaal bij als je in een leerproces zit.” Wahlen weet waarover haar collega het heeft: “Als beginnend fotograaf stel je je soms erg nederig op ten aanzien van de artiesten, maar ook richting het publiek. Daardoor mis je soms echt de perfecte fotogelegenheid. Duw de toeschouwers weg! Dat deed ik aan het begin niet, en ik ben me ervan bewust dat ik door die beginnersfout wel wat mooie foto’s heb misgelopen.”
Creatieve waarde en waardigheid
Los van de technische en ervaringsgerichte expertise die Wallis en Wahlen de deelnemers voorschotelen, sparren ze ook maar al te graag met de Wildgroeiers over heel andere zaken. “Wat is mijn werk waard en wat ben ík waard?”, is er zo eentje waar menig young starting creative mee worstelt. Volgens Wallis is die existentieel-professionele levensvraag een vanzelfsprekendheid binnen de creatieve sector: “Prijsbepaling is inderdaad een complex gegeven, dus we krijgen daar tijdens Wildgroei heel wat vragen over. Hoe hoger de prijs op je offerte, hoe groter de twijfel, zeker als je nog maar net van start gaat. Hoe lager je je prijs stelt, hoe groter de kans dat je je natuurlijk in de problemen werkt, zowel op financieel als op fysiek vlak.” Die uiterst ingewikkelde afweging houdt hen tot op heden ook nog wel eens bezig: “Een sinecure is het allesbehalve, maar net daarom moet je jezelf verplichten om met potentiële klanten te onderhandelen. Als fotograaf steek je logischerwijze een aanzienlijke hoeveelheid tijd en werk in je projecten. Daar mag dus ook een correcte vergoeding tegenover staan. Helaas is er geen klinkklaar, eenduidig antwoord op die vraag”, concludeert Wallis. “Het enige wat we kunnen doen,” gaat ze verder, “is onze feedback geven, en dat vervolgens aan onze eigen ervaringen koppelen.”
“Als fotograaf steek je logischerwijze een aanzienlijke hoeveelheid werk in je projecten. Een correcte vergoeding mag dus wel.”
Het is een bezorgdheid die de Duitse professor Ralf Speth – de stuwende designkracht achter het automerk Jaguar Land Rover – enkele decennia geleden op een vergelijkbare manier verwoordde: “If you think good design is expensive, you should look at the cost of bad design.” Vervang design door foto’s en Speths punt wordt duidelijk.
Onorthodox nachtbraken en/of restrictief registreren
Trix, Ancienne Belgique, Paradise City, Listen Festival, Botanique, Zwart Goud, Pukkelpop, Fuse, de lijst is eindeloos, en blijft groeien. De cv’s van Wallis en Wahlen zijn op zijn minst indrukwekkend te noemen. Van aardedonkere raves tot een zweterige moshpit van een (postpunk)concert, de coaches van Wildgroei doen het allemaal. Dankzij hun brede arsenaal aan skills, ervaring en connecties flitsen ze van opdracht naar opdracht; ’s nachts, bij het ochtendgloren, bij valavond of op een bloedhete festivaldag. “Hoewel we allebei fotografe zijn, verschillen onze aanpak, techniek en omstandighedengevoelige werkplek toch wel van elkaar”, zegt Wallis. “Waar je als nightlife-fotografe langer – héél lang – in the heat of the moment kan vertoeven en bijgevolg misschien vaker het experiment qua fotografietechniek opzoekt, is concertfotografie een ander beestje.” Wahlen – die vanaf 22 april ’22 op tournee vertrekt met haar Belgische postpunkers – knikt: “Er wordt je als concertfotograaf dikwijls een resem restricties opgelegd. Gebruik geen flits tijdens de drie beginsongs van de set, maak afspraken met het concerthuis en/of de artiesten; ruimte voor experiment doet zich daardoor iets minder voor. Als ik er dan toch in slaag om één foto te maken die de allesomvattendheid van een concertavond kan vastleggen, maakt mijn hart een sprongetje.” Dat gevoel, die ene perfecte zielsprent schetsen, deelt Wallis ook: “Je beweegt je als nightlife-fotograaf voort doorheen een kolkende massa dansende mensen, je fotografeert, je staat mee op het podium met de hoofdact, je ziet een bom zaken tijdens zo’n avond gebeuren, en ondertussen fotografeer je. Als je dan achteraf inderdaad je resultaten ziet en die resultaten weerspiegelen de energie van de avond, dan ben je dolgelukkig.”
De Franse fotograaf Henri Cartier-Bresson, een van de oprichters van het legendarische Magnum Photos zei ooit: “To me, photography is the simultaneous recognition, in a fraction of a second, of the significance of an event.” Herkenbaarheid, relevantie, kracht; Bresson zei het, Wallis en Wahlen zeggen het. De Wildgroeiers zijn in uitstekende handen. Ze zullen tijdens het traject allesbehalve stilzitten. Met Wallis en Wahlen aan het roer zijn ze al aardig op weg om de nieuwste lichting Belgische nightlife - en concertfotografen te worden, ontkiemd in de allerbeste kweekbak van het land: De Serre.
Auteur: Thibault Winants